عکاسی خیابانی چیست + تاریخچه ابداع و تکنیک های آن

عکاسی خیابانی شاید امروزه یکی از جذابترین ژانرهای عکاسی آزاد است که با گسترش تلفن همراه شکل جدیدی به خود گرفته است. این ژانر خاص از عکاسی هنرهای زیبا درواقع یک واکنش در لحظه، توسط عکاس به صحنه‌های عمومی پیش رو است. به‌ طور معمول، عکاسی خیابانی ثبت فعل و انفعالات تصادفی فعالیت‌های روزمره انسان در مناطق شهری است. تفاوت این نوع عکاسی با عکاسی مستند این است که در عکاسی خیابانی محتوای کلی صحنه یا مکان دقیق آن بی‌اهمیت است.

کلاس عکاسی در آموزشگاه فنان + با ارائه مدرک بین‌المللی

حالا که به عکاسی حرفه‌ای علاقه مند هستید پیشنهاد می‌کنیم هم برای ارتقا سطح خود در عکاسی و هم برای دریافت مدرک بین‌المللی در این رشته با آموزشگاه عکاسی فنان در ارتباط باشید و از میان دوره‌هایی که اساتید مجرب این مجموعه برگزار می‌کنند بهترین کلاس مناسب را با سطح خودتان انتخاب کنید.

کلاس عکاسی آموزشگاه فنان+ مدرک بین المللی+ شرایط اقساطی

تحولاتی که در عکاسی خیابانی تأثیر داشت

آنچه اهمیت دارد کیفیت خلاقانه عکس فوری است و اینکه چقدر می‌تواند جالب، خنده‌دار، خارق‌العاده یا مفهومی باشد؟ اغلب اوقات این عکاسی با زمان ارتباط تنگاتنگ دارد. دقیقاً همان صحنه‌ای که دو ثانیه بعد گرفته شده است، یا از زاویه کمی متفاوت، ممکن است کاملاً متفاوت به نظر برسد. به عبارت دیگر، هنر واقعی عکاسی خیابانی، از دید و حس زمان‌بندی هنرمند ناشی می‌شود. علاوه بر این پردازش، ویرایش و برش این عکس‌های فوری، در جهت کمک به شکل دادن درک بیننده از صحنه مورد نظر حیاتی است. این نوع از هنر خیابانی، ثبت لحظه‌ای وقایع معمولی در زمان مناسب است که می‌تواند اثری فوق‌العاده شود.

اصالت در عکاسی

در نتیجه عکاسی خیابانی هیچ ربطی به عکاسی صحنه که نوعی تصویرگرایی است، ندارد. زیرا اصالت یک ویژگی کلیدی  و مهم در عکاسی خیابانی محسوب می‌شود. برخی از بزرگ‌ترین عکاسانی که این ژانر را خلق کرده‌اند عبارت‌اند از: آندره کرتس (1894-1985)، براسای (1899-1984)، هنری کارتیه برسون (1908-2004)، رابرت دویسنو (1912-94) و گری وینوگراند (1928-1984).

عکاسی خیابانی تا قرن بیستم یک ژانر مجزا یا مستقل نبود. اولین «عکس داگرئوتیپ» با نام «بلوار معبد» که توسط لوئیس داگر (1787-1851) در سال 1838 گرفته شد، با زمان ده دقیقه نوردهی، نشان می‌دهد که اپتیک و شیمی عکاسی؛ دو عنصر مهم در عکاسی خیابانی، هنوز به اندازه کافی سریع نبوده است که ترافیک متحرک یا جمعیت شلوغ را ثبت کند.. درواقع، نگاتیوهای کلودیون مرطوب که اکثر عکاسان در دهه‌های 1850 و 1860 بر آن تکیه می‌کردند، خیلی سریع‌ نبودند و جوشش و غلیان احساسات که در حقیقت از ویژگی‌های مهم عکاسی خیابانی است را در مخاطب اثر تحریک نمی‌کردند.

پیشرفت عکاسی خیابانی در دهه های 40 تا 60

برخلاف دوربین‌های قبلی، نسخه 35 میلی‌متری به فیلم‌بردار اجازه می‌داد به‌جای اینکه همیشه از پایین به منظره یاب نگاه کند، مستقیماً از طریق منظره یاب نگاه کند، که این امر حرکت دوربین در مسیر خیابان را بسیار آسان‌تر می‌کرد. این نوع پیشرفت‌های تکنولوژیکی در تجهیزات دوربین، منجر به رونق عکاسی خیابانی به‌ویژه در دهه‌های 1940، 50 و 60 شد.

تاریخچه عکاسی خیابانی

هم چارلز بوسو (79-1813) (نام مستعار چارلز مارویل) و هم یوجین آتژه (1857-1927) هنرمندان پیشگام عکاسی در خیابان‌های پاریس بودند. موفقیت آن‌ها در انتقال زندگی روزمره در پایتخت فرانسه، آن‌ها را در طول زمان به‌عنوان پدرخوانده‌های این ژانر معرفی کرده است. همچنین برخی از کارشناسان ادعا می‌کنند که نشانه‌های عکاسی خیابانی را در آثار آلفرد استیگلیتز (1864-1946) مانند «زمستان، خیابان پنجم» (1893) و «ترمینال» (1893) می‌بینند.

با این حال، در آثار وی که نشانه‌هایی از عناصر طبیعی از جمله دود، باران و برف در آن دیده می‌شود باید بیشتر به عنوان عکس‌های تصویرگرایانه  و هنرمندانه در نظر گرفته شوند تا عکاسی خیابانی واقعی. حتی عکس‌های تحسین‌برانگیز اوایل قرن بیستم پل استرند (1976-1890)، مانند «وال استریت، نیویورک» و «بی‌بین» (1916)، اساساً تصویرگرایانه هستند . به‌طور خلاصه، هم مانند بوسو  و آتژه، استیگلیتز و استرند نیز در خیابان‌ها فعال بودند، اما هدف آن‌ها عکاسی خیابانی نبود.

سال‌های بین جنگ: 1920 و 1930

در دهه‌های 1920 و 30، چندین عکاس تأثیر بسزایی در توسعه عکاسی خیابانی داشتند. آن‌ها عبارت‌اند از: آندره کرتس (1894-1985)، که برای عکس‌های فوری 35 میلی‌متری خود مورد توجه قرار گرفت و همچنین هم‌وطن جوان‌ترش براسای (1899-1984) که تصاویر شبانه‌اش از پایتخت فرانسه با عنوان «پاریس دو نویت» (1933) منتشر شد و همچنین هانری کارتیه برسون (1908-2004)، که از ایده “لحظه تعیین‌کننده” دفاع می‌کرد.

دوران پس از جنگ: دهه 1940 و 1950

به لطف پیشرفت‌های فنی که در بالا ذکر شد، سال‌های پس از جنگ، دوران طلایی در تاریخ عکاسی خیابانی، چه در آمریکا و چه در اروپا بود. تعدادی از عکاسان خیابانی در ایالات‌متحده – از جمله لوئیس فاورر، رابرت فرانک، ویلیام کلاین، ساول لیتر، هلن لویت و لیست مدل، بهترین آثار خود را در دهه 40 و 50 خلق کردند.

برای مثال، در سال‌های 1955-1956، رابرت فرانک به سراسر ایالات‌متحده سفر کرد و عکس‌هایی را با عنوان «آمریکایی‌ها» (1959) منتشر کرد. اگرچه این کتاب منحصراً به عکاسی خیابانی اختصاص نداشت، اما فرانک را به‌عنوان یکی از روشن‌فکرترین عکاسان آمریکایی آن روز معرفی کرد.

عکاسی خیابانی در اروپا نیز رونق گرفت. در فرانسه، پیشروان اصلی عبارت‌اند از: روبرت دوزنو (1912-1994) – معروف به خاطر عکس فوری “بوسه” (1950)، ویلی رونیس (1910-2009) – اولین عکاس فرانسوی که برای مجله LIFE کار کرد – و ایزیس (اسرائیلی بیدرماناس) (1911-80) – یکی از چهره‌های اصلی جنبش عکاسی اومانیستی فرانسه در اواسط قرن.

در سال 1953، آثار هنری کارتیه برسون، روبرت دویزنو، رونیس، ایزیس و براسای در نمایشگاهی در موزه هنر مدرن (نیویورک) به سرپرستی ادوارد اشتایچن (1879-1973)، با عنوان “پنج عکاس فرانسوی” گنجانده شد.

پست‌مدرنیسم:

اواسط دهه 60 تاکنون

مانند بسیاری از اشکال هنر پست‌مدرنیستی، ژانر عکاسی خیابانی در اواخر دهه 60 و 70 با هنرمندان پست‌مدرنی مانند داگلاس هوبلر و سوفی کال درگیر هنر مفهومی شد. و شیوه‌های عکاسی خودجوش خیابانی در آثار آن‌ها کمتر دیده شد. در طول دهه‌های بعدی، این سبک تا حدی ساختگی از عکاسی فوری، در آثار دایان آربوس (1923-1971)، جوئل مایروویتز (متولد 1938)، فیلیپ-لورکا دیکورسیا (متولد 1951)، نان گلدین (متولد 1953) و زوئی اشتراوس (متولد 1970) بیشتر توسعه یافت که همگی یا به تصویرگرایی یا مستندسازی نزدیک شده‌اند. اما کارهای بروس دیویدسون (متولد 1933 و اد روشا (متولد 1937) کمتر درگیر تصویرگرایی یا عکاسی مفهومی است.

تهدید برای عکاسی خیابانی

اما در حال حاضر عکاسی خبری و هنر کامپیوتری به‌ویژه نرم‌افزارهای گرافیکی، دو تهدید بزرگ برای عکاسی خیابانی هستند. هنر معاصر در حال اشباع شدن با تصاویر رسانه‌ای با فوکوس واضح است که لحظات پر درام را ثبت می‌کند. این سطح از اشباع رسانه‌ای،تمایل به بی‌ارزش کردن  یا حداقل تحت‌الشعاع قرار دادن تلاش‌های هنرمندانی دارد که خارج از محدوده عکاسی خبری فعالیت می‌کنند.

عکاسی خیابانی در قرن 20

و حتی با وجود کارهای هنرمندان قرن بیست و یکمی مانند گریم ویلیامز (متولد 1961) و الکسی تیتارنکو (متولد 1962) که پایه کار آن‌ها لنزمحور است، به‌راحتی نمی‌توان دید که چگونه عکاسی خیابانی می‌تواند در قرن بیست و یکم به حفظ جایگاه خود در میان  عکاسی مستند و تصاویر رسانه‌ای عکاسی خبری ادامه دهد. مگر اینکه فناوری دوربین تلفن همراه در کنار پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک بتواند انگیزه بیشتری را ایجاد کند.

خرید پکیج آموزش ویدیوی عکاسی برای اولین بار در سراسر کشور

جهت خرید پکیج کلیک نمایید

اگر شما هم علاقه‌مند هستید که به بهترین نحوه ممکن با عکاسی و مباحث تکنیکی و عملی آن آشنا شوید و در حین آموزش بتوانید مدرک بین المللی خود را دریافت کنید،

جهت کسب اطلاع از طول دوره ها و نحوه ثبت نام با ما در ارتباط باشید.

۰۹۱۹۰۱۹۲۵۴۲

۰۹۱۹۰۱۹۲۵۸۲