عکاسی مستند یکی از مهم ترین سبک های عکاسی در تاریخ زندگی انسان است.سبکی از عکس‌ها است که سوابق مستقیمی از رویدادها، افراد و مکان‌ها ارائه می‌کند و اغلب لحظات مهم تاریخی یا سیاسی را ثبت می‌کند.
کلاس عکاسی در آموزشگاه فنان + با ارائه مدرک بین‌المللی
حالا که به عکاسی حرفه‌ای علاقه مند هستید پیشنهاد می‌کنیم هم برای ارتقا سطح خود در عکاسی و هم برای دریافت مدرک بین‌المللی در این رشته با آموزشگاه عکاسی فنان در ارتباط باشید و از میان دوره‌هایی که اساتید مجرب این مجموعه برگزار می‌کنند بهترین کلاس مناسب را با سطح خودتان انتخاب کنید.
عکاسی مستند چیست؟
عکاسی مستند واژه‌ای است که طیف وسیعی از رویکردها را در بر می‌گیرد، با این حال این اصطلاح معمولاً به هنری اشاره دارد که لحظه‌ای واقعی را ثبت و پیامی را درباره جهان منتقل می‌کند. برخلاف فتوژورنالیسم که بر رویدادهای خبری فوری متمرکز است، معمولاً عکاسی مستند بر یک موضوع یا داستان در حال وقوع که از طریق مجموعه‌ای از عکس‌ها دیده می‌شود تمرکز می‌کند و توجه را به موضوعات چالش‌برانگیز یا خطرناک جهانی جلب می‌کند که به‌نوعی اقدام اصلاحی یا سیاسی نیاز دارند.
نمونه‌های اولیه عکاسی مستند
برخی از اولین نمونه‌های عکاسی مستند را می‌توان در آثار عکاس بریتانیایی فیلیپ دیلاموت که جداسازی کاخ کریستال را در سال 1852 ضبط کرد و همچنین متیو بردی آمریکایی که جنگ داخلی آمریکا را در سال 1861 مستند کرد، مشاهده کرد. در اسکاتلند، دیوید اکتاویوس هیل و رابرت آدامسون از جنبه‌های مختلف جامعه اسکاتلند از جمله ماهیگیران در نیوهون عکاسی کردند. ژاکوب ریس، روزنامه‌نگار و گزارشگر آمریکایی وقایع پلیسی، سوابق مهمی از فقر در نیویورک به ثبت رساند، همان‌طور که در نشریه‌اش که در دهه 1890با عنوان «نیم دیگر چگونه زندگی می‌کند» منتشر می‌شد، نیز دیده می‌شود.
در آغاز قرن بیستم عکاسانی از جمله دوروتیا لانگ و واکر ایوانز تصاویر قدرتمندی از جامعه آمریکا ثبت کردند و تعداد مجلاتی که چنین عکس‌هایی را چاپ می‌کردند روز به روز افزایش یافت که از جمله این مجلات می‌توان به LIFE، TIME و Vanity Fair اشاره کرد. در این دوران دوربین به طرز چشمگیری به ابزاری برای ایجاد تغییرات اجتماعی تبدیل شد و این تأثیرات از طریق هنرمندانی که پتانسیل قدرتمند دوربین را برای ایجاد اصلاحات، از طریق سبکی که اغلب به‌عنوان «عکاسی مستند اجتماعی» از آن یاد می‌شود، اتفاق افتاد. آلفرد استیگلیتز به‌عنوان یکی از پیشگامان عکاسی مستند اجتماعی، خالق عکس‌های خیابانی صادقانه‌ای مانند Steerage در سال 1907 است، شناخته می‌شود.
عکاسی مستند در دو جنگ جهانی و پس از آن
با شروع جنگ جهانی اول، هنرمندان به‌طور فزاینده‌ای بر توانایی عکاسی برای ثبت وحشت‌هایی که در سراسر جهان اتفاق می‌افتد، تمرکز کردند. موزه متروپولیتن در نیویورک نوشت: «خشونت ذاتی جنگ به‌زودی باعث ایجاد نوع جدیدی از تعهد، از سوی عکاسان جهان شد تا همه جنبه‌های نبرد را ثبت کنند؛ از زندگی در سنگرها گرفته تا نماهایی از هواپیماهای جنگنده که در آسمان می‌چرخند. هیچ‌چیز از چشم دوربین پنهان نماند.» در اواسط دهه 1920، هنرمند آلمانی، آگوست ساندر، شروع به کار بر روی پروژه عکاسی خود در طیف وسیعی از مردم قرن بیستم کرد و از بخش‌هایی از جامعه آلمان، از جمله Handlanger عکاسی کرد. امروزه پروژه او به‌عنوان یک سند قدرتمند از آلمان در دوره بین جنگ، تصاویر یهودیان تحت آزار و اذیت، بوهمی‌های ثروتمند، سربازان نازی و بازیگران سیرک در آلمان، در نظر گرفته می‌شود.
در طول جنگ جهانی دوم و پس از آن، عکاسی همچنان ابزاری قدرتمند برای هنرمندان بود. هنرمند بی‌باک آمریکایی لی میلر در طول جنگ و پس از آن به‌عنوان یک هنرمند عکاس جنگی و عکاس خبری کار کرد. وی از هنری مور و افرادی که به خاطر جنگ در زیرزمینی در لندن پنهان شده بودند عکاسی کرد و کتاب عکاسی او که همه این آثار مستند را نمایش می‌گذارد در سال 1941 با نام Grim Glory: Pictures of Britain Under Fire، منتشر شد. پس از پایان جنگ، میلر دوستان هنرمند خود را که هنوز زنده بودند پیدا کرد و آن‌ها را در کنار آثار هنری بازمانده از آن‌ها عکاسی کرد از جمله این عکاسان می‌توان به ژان آرپ (سوئیس، 1947) و پل دلوو (بروکسل، 1944) اشاره کرد.
او همچنین سربازان آمریکایی را در اردوگاه‌های کار اجباری در آلمان همراهی کرد و اسناد دل‌خراشی از زندگی آن‌ها در آن مکان و جنایاتی که او شاهد آن بود، ساخت. پس از جنگ جهانی دوم هنری کارتیه برسون، رابرت کاپا، جورج راجر و دیوید «چیم» سیمور، آژانس عکاسی مگنوم را تأسیس کردند که در ابتدا این آژانس به هدف مستندسازی واقعیت‌های زندگی پس از جنگ با همراهی اعضای مهمی از جمله ایو آرنولد و استوارت فرانکلین، تأسیس شد.
عکاسی مستند معاصر
ظهور گزارش تلویزیونی و فناوری دیجیتال در قرن بیست و یکم به معنای نیاز کمتر به عکاسی مستند بود. بسیاری از هنرمندانی که امروزه با این سبک کار می‌کنند، سؤالاتی را در مورد نقش مستند مطرح می‌کنند و مرزهای بین واقعیت و داستان را نشان می‌دهند. پرتره‌های هیجان‌انگیز عکاس آمریکایی دایان آربوس، مردم سراسر جامعه را با موضوع تمرکز بر چهره‌های عوام جامعه به تصویر می‌کشد.
عکاس بریتانیایی دان مک‌کالین به قربانیانی که تحت تأثیر درگیری قرار گرفته‌اند، از جمله سربازان مصدوم در طول جنگ ویتنام و پس از آن پرداخت و همچنین اثر پرتره دل‌خراش وی با نام کودکی گرسنه در بیافرا که در سال 1968 منتشر شد بسیار مورد توجه قرار گرفت.
عکاسی مستند اجتماعی
در دوره معاصر، سنت عکاسی مستند دوباره احیا شد. هنرمندان دوربین را ابزاری برای ایجاد تغییرات اجتماعی می‌دانستند و از آن برای روشن کردن بی‌عدالتی، نابرابری و جنبه‌های مختلف زندگی مردم کم دست جامعه استفاده می‌کردند. با این حال، عکاسی مستند اجتماعی اغلب یک هنر ذهنی است و همه عکاسان این دسته قصد ندارند از تصاویر خود برای بهبود اوضاع جامعه کمک کنند. نمای نزدیک از مردم در خیابان‌های پاریسLisette Model ، نیویورک و ریویرای فرانسه، اغلب بدون آگاهی یا اجازه سوژه‌ها گرفته می‌شد.
از سال 1949 به بعد، رابرت فرانک شروع به گرفتن عکس‌هایی کرد که منعکس‌کننده جستجوی او برای آزادی هنری بود و داستان‌هایی را به تصویر کشید که پتانسیل روایی رسانه را متحول کرد.
هنرمندان معاصر و کلام آخر
با ظهور تلویزیون و فناوری دیجیتال، تقاضای کمتری از سوی مخاطبان رسانه برای عکس‌های مستند شده، وجود داشت، اما از آن زمان به بعد عکاسی مستند، مخاطب جدیدی در گالری‌های هنری و موزه‌ها پیدا کرد. قرار دادن این آثار در محیط گالری، اثر را در مرکز بحث پیرامون قدرت عکاسی و انگیزه‌های عکاس قرار می‌دهد و آثار این عکاسان، پرسش‌هایی درباره نقش عکس مستند در دنیای مدرن را مطرح می‌کند و راه‌های جدیدی برای دیدن، ثبت و درک رویدادها و موقعیت‌های دنیایی را که در آن زندگی می‌کنیم، ارائه می‌دهد.
خرید پکیج آموزش ویدیوی عکاسی برای اولین بار در سراسر کشور
اگر شما هم علاقه‌مند هستید که به بهترین نحوه ممکن با عکاسی و مباحث تکنیکی و عملی آن آشنا شوید و در حین آموزش بتوانید مدرک بین المللی خود را دریافت کنید،
جهت کسب اطلاع از طول دوره ها و نحوه ثبت نام با ما در ارتباط باشید.
